เราอาศัยอยู่ในยุคที่ไม่เหมือนใครในประวัติศาสตร์ ในขณะที่ที่มนุษยชาติพ้นช่วงความเป็นเด็กและก้าวเข้าสู่วุฒิภาวะร่วมกัน ความจำเป็นเพื่อความเข้าใจอันใหม่ของความสัมพันธ์ระหว่างตัวบุคคล ชุมชน และสถาบันของสังคม กลายเป็นสิ่งที่เร่งด่วนมากขึ้น
การพึ่งพาอาศัยกันและกันของตัวนำสามตัวนี้ในการทำให้อารยธรรมก้าวหน้าไป จะต้องเป็นที่ยอมรับและแบบจำลองเก่าของการขัดแย้ง ดังตัวอย่างเช่น สถาบันทั้งหลายต้องการนบนอบในขณะที่บุคคลต้องการอิสระ ต้องการแทนที่ด้วยแนวคิดอันลึกซึ้งของบทบาทสนับสนุนที่จะต้องรับผิดชอบโดยแต่ละคนในการสร้างโลกที่ดีกว่า
เพื่อยอมรับว่าบุคคล ชุมชน และสถาบันของสังคมคือตัวสำคัญของการก่อสร้างของอารยธรรมและกระทำไปตามนั้น เปิดโอกาสความเป็นไปได้อย่างมากสำหรับความสุขของมนุษยชาติและเปิดทางให้การสร้างสรรค์ของสิ่งแวดล้อมในที่ซึ่งพลังอำนาจที่แท้จริงของจิตวิญญาณของมนุษย์จะได้รับการปลดปล่อยไป
มนุษย์ทั้งหลายถูกสร้างขึ้นเพื่อให้อารยธรรมมีความก้าวหน้าสืบเนื่องต่อไป” – พระบาฮาอุลลาห์
